ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Σάββατο 9 Απριλίου 2016

ΑΡΒΑΝΙΤΗ ΣΤΕΛΛΑ :ΜΙΑ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΑΣ (11-4-2016)



Η Στέλλα Αρβανίτη γεννήθηκε στον Άγιο Γεώργιο Λιχάδος Ευβοίας. Σπούδασε Ιταλική Γλώσσα και Φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, κάνοντας ένα μέρος των σπουδών της στον Καναδά και στην Μπολόνια της Ιταλίας, ενώ παράλληλα αποφοίτησε από τη Σχολή Διπλωματούχων Ξεναγών του ΕΟΤ.


Από το δημοτικό έγραφε διηγήματα, ποιήματα, παραμύθια, στίχους, θεατρικά και σκετς. Στην Γ΄ Γυμνασίου πήρε έπαινο σε πανελλήνιο διαγωνισμό, στην ποίηση και την πεζογραφία ("Ο ΦΙΛΩΝ"). 

Τον Φεβρουάριο του 2012 το παραμύθι της "Το κυπαρίσσι που έγερνε" πήρε έπαινο από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών και κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Χρυσαλλίδα. 











Το 2014 το παραμύθι "Η ιστορία ενός μικρού ονείρου Καρίμ" κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οσελότος και πήρε το  Α΄ Βραβείο Παιδικής Λογοτεχνίας, Πετρίδειο Ίδρυμα Κύπρου  & Γ΄ Βραβείο σε διαγωνισμό παραμυθιού της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών .



 

2015 : «Τα δάκρυα της ζωής» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οσελότος και πήρε το Γ’ Βραβείο Παιδικής Λογοτεχνίας, Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών)










Το παραμύθι πάντα έπαιζε και εξακολουθεί να παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στη δουλειά της καθώς το έχει εντάξει στις ξεναγήσεις των ελληνικών αλλά και ξένων σχολείων (ελληνικοί μύθοι, συμβολισμοί, θρύλοι και παραδόσεις). 

Τα τελευταία χρόνια έχει παρακολουθήσει σεμινάρια αφήγησης με Έλληνες και ξένους αφηγητές καθώς και σεμινάρια σεναρίου.

Από το 1996 εργάζεται ως διπλωματούχος ξεναγός σε αρχαιολογικούς χώρους και μουσεία και κατά καιρούς ως εκπαιδεύτρια στα ΚΕΚ.


Έργα
(2015) Τα δάκρυα της ζωής, Οσελότος
(2014) Η ιστορία ενός μικρού ονείρου, Καρίμ, Οσελότος
(2012) Το κυπαρίσσι που έγερνε, Χρυσαλλίδα


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Στον Δάσκαλο



Του Κωστή Παλαμά
Σμίλεψε πάλι, δάσκαλε, ψυχές!
Κι ότι σ' απόμεινε ακόμη στη ζωή σου,
Μην τ' αρνηθείς!
Θυσίασέ το ως τη στερνή πνοή σου!
Χτισ' το παλάτι, δάσκαλε σοφέ!
Κι αν λίγη δύναμη μεσ' το κορμί σου μένει,
Μην κουρασθείς.
Είν' η ψυχή σου ατσαλωμένη.
Θεμέλια βάλε τώρα πιο βαθειά,
Ο πόλεμος να μη μπορεί να τα γκρεμίσει.
Σκάψε βαθειά.
Τι κι' αν πολλοί σ’ έχουνε λησμονήσει;
Θα θυμηθούνε κάποτε κι αυτοί
Τα βάρη που κρατάς σαν 'Ατλαντας στην πλάτη,
Υπομονή!
Χτίζε, σοφέ, της κοινωνίας το παλάτι!
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...
back to top