‘’ΜΙΑ ΠΟΛΗ ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΩ...’’

ΣΑΒΒΑΤΟ  17  ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ  2012

Μια  φορά  κι  έναν  καιρό  σε  μια  όμορφη  πόλη,  που  την  έλουζε  το  φως  του  ήλιου, τα  χρώματα  της  φύσης  ήταν  έντονα  και  οι  άνθρωποι  δούλευαν  μαζί  γελώντας,  γεννήθηκε  ένα  κοριτσάκι  που το  βαφτίσανε  Δημοκρατία.

Καθώς  μεγάλωνε  γινόταν  ψηλή,  λεπτή,  με  μακριά  ίσια  μαλλιά  που  τα  έπλεκε  πάντα  κοτσίδα. Είχε  μεγάλα,  χαριτωμένα,  γαλαζοπράσινα  μάτια, αλλά  δεν  ήταν  και  πολύ  όμορφη .

Ένα  κορίτσι  γεμάτο  καλοσύνη,  γελαστή,  ευγενική  και  αγαπητή  σε  όλους.  Γύριζε  από  γειτονιά  σε  γειτονιά   και  έπαιζε  με  κάθε  παιδάκι  χωρίς  διακρίσεις.  Ευαίσθητη,  πονούσε  και  καταλάβαινε  όποιον  τη  χρειαζόταν.

Σε  μια  άλλη  μακρινή  πόλη,  που  είχε  συνεχώς  κρύο,  βροχές,  συννεφιά,  ο  ήλιος  εμφανιζόταν  σπάνια  και  οι  άνθρωποι  ήταν  συνεχώς  κατσουφιασμένοι  και  μοναχικοί,  γεννήθηκε  ένα  κοριτσάκι  που  το  ονόμασαν  Δικτατορία.

Μεγαλώνοντας  έγινε  ψηλή,  λίγο  παχουλή,  με  κατσαρά  μαύρα  μαλλιά  και  σοβαρά  μαύρα  μάτια.  Αν  και  είχε  ένα  πολύ  όμορφο  πρόσωπο,  συνεχώς  γκρίνιαζε,  ζήλευε,  τσιμπούσε  τις  φίλες  της και  τις  υποχρέωνε  να  παίζουν  μαζί  της  ό,τι  αυτή  ήθελε.  Δεν  είχε  ευαισθησία  για  κανέναν  και  για  κάθε  παιδί  είχε  να  πει  ένα  παράπονο. 

Όταν  ήμουν  τριάντα  χρονών,  εγώ  η  Αγγελική  Κ.,  επισκέφτηκα  στην  πόλη  της  Δικτατορίας  για  να  δω  αν  μπορώ  να  μείνω  μόνιμα  εκεί.  

Μόλις  έφτασα  με  σταμάτησαν  κάποιοι  αστυνομικοί  και   αφού  μου  έκαναν  ερωτήσεις  με  άφησαν  να  μπω  στην  πόλη  τους.  Από  τη  συνεχή  βροχή  οι  τοίχοι  είχανε  μαυρίσει  και  υπήρχε  πρασινάδα  παντού.  Χαμογέλασα  σε  κάποιους  ανθρώπους,  αλλά  αυτοί  έφυγαν  βιαστικά  για  τις  δουλειές  τους. 

 Ξαφνικά,  ενώ  χάζευα  ένα  τεράστιο  άγαλμα  στην  κεντρική  πλατεία,  με  συνέλαβαν  δυο  γεροδεμένοι  στρατιώτες  και  με  οδήγησαν  στη  δήμαρχό  τους,  στην  κυρία  Δικτατορία.

Αυτή  με  ανέκφραστο  πρόσωπο  μου  έδωσε  να  διαβάσω  ένα  κείμενο  και  αν  συμφωνώ,  να  το  υπογράψω  και  να  μείνω  στην  πόλη,  αλλιώς  να  φύγω  πριν  με  βάλουν  φυλακή.  Το  κείμενο  ανέφερε  ότι  οι  άνθρωποι  δεν  είναι  ίσοι  μεταξύ  τους,  δεν  επιτρέπεται  να  κάνουν  λάθη  και  οφείλουν  να  υπακούουν  στη  Δήμαρχο.

Φοβήθηκα,  λυπήθηκα  πάρα  πολύ  γι’  αυτές  τις  συνθήκες  ζωής  και  τρέχοντας  έφυγα  από  αυτή  την  πόλη.

Συνεχίζοντας  την  αναζήτηση  βρέθηκα  μετά  από  ώρες  στην   πόλη  της  Δημοκρατίας.

Φτάνοντας  στην  είσοδο,  με  υποδέχτηκαν  δύο  χαμογελαστές  κυρίες  που  μου  πρόσφεραν  γλυκά  και  έναν  χάρτη  με  τα  αξιοθέατα .  Περιπλανήθηκα  στους  δρόμους  της,  χαζεύοντας  τους  ωραίους  κήπους,  τα  συντριβάνια,  τους  ευδιάθετους  ανθρώπους  που  μου  χαμογελούσαν  και  ήταν  πρόθυμοι  να  με  φιλοξενήσουν  στα  σπίτια  τους.  Στην  κεντρική  πλατεία  βρήκα  το  δημαρχείο.

Η  Δήμαρχος,  η  κυρία  Δημοκρατία,  μου  εξήγησε  ότι  όλοι  μαζί  λύνουμε  τα  προβλήματά  μας,  βοηθάει  ο  ένας  τον  άλλον  και  είμαστε  όλοι  ενωμένοι  και  αγαπημένοι.

Ευχαριστήθηκα  τόσο  πολύ  που  αποφάσισα  μόνιμα  να  ζήσω  στην  πόλη  της  Δημοκρατίας,  σίγουρη  πια  για  την  απόφασή  μου.

Γιατί  είναι  υπέροχο  να  ζει  ο  καθένας  μας  με  ειρήνη,  ηρεμία  και  αγάπη,  να  έχει  κοντά  του  ανθρώπους  να  τον  σέβονται  και  να  τον  αγαπούν.

...ΚΑΙ  ΖΗΣΑΝΕ  ΑΥΤΟΙ  ΚΑΛΑ…..ΚΑΙ  ΕΜΕΙΣ  ΚΑΛΥΤΕΡΑ!

ΑΓΓΕΛΙΚΗ  Κ.