Το να εκφράζουμε ή να εξωτερικεύουμε τα συναισθήματά μας είναι κάτι που οι περισσότεροι άνθρωποι δυσκολευόμαστε να κάνουμε. Από μικρά παιδιά δε μαθαίνουμε πως να εκφράζουμε αυτά που νιώθουμε, με αποτέλεσμα μεγαλώνοντας αυτά να συσσωρεύονται και να μας προκαλούν δυσκολίες.
Υπάρχουν πολλά συναισθήματα. Φόβος, θυμός, χαρά, λύπη... Δεν είναι κακό να τα εκφράζουμε! Επίσης, πολλές φορές όλοι λέμε "αφού φαίνεται ότι είμαι χαρούμενος/ λυπημένος, αφού δεν το καταλαβαίνει μάλλον δεν ενδιαφέρεται για μένα ο τάδε". Αυτό όμως στην πραγματικότητα μπορεί να μην ισχύει, διότι ο καθένας δεν είναι πάντα σε κατάσταση που του επιτρέπει να μαντέψει το συναίσθημα του άλλου. Οπότε, μιλώντας για αυτά που νιώθουμε, ξέρουμε σίγουρα ότι ο άλλος τα γνωρίζει, και δεν υποθέτουμε ότι τα ξέρει επειδή φαίνεται να είμαστε κακοδιάθετοι.
Προτρέψτε τα παιδιά σας να εκφράζουν τα συναισθήματά τους.
Και τα θετικά και τα αρνητικά. Με όμορφο όμως τρόπο. Για παράδειγμα, όταν ένα παιδί ζηλεύει το μικρό του αδερφάκι, με αποτέλεσμα να κλαίει, να φωνάζει ή να πειράζει το μικρό, τότε πείτε του "ξέρω ότι είσαι θυμωμένος/η, ίσως κι εγώ στη θέση σου να ήμουν. Όμως δεν πρέπει να πειράζεις το μωρό. Πήγαινε στο δωμάτιό σου και όταν ηρεμήσεις έλα να μιλήσουμε, θα είμαι εδώ να σε ακούσω".
Μάθετέ τους να εκφράζουν και τα θετικά συναισθήματα.
Όταν είναι χαρούμενο αφήστε το να σας το δείξει, να γελάσει, ή αν είναι μεγαλύτερο να μιλήσει για το γεγονός που το χαροποιεί, ή να αναφωνήσει "νιώθω όμορφα, είμαι χαρούμενος/η". Είναι σημαντικό να εκφράζουμε τη χαρά μας, την ευχαρίστησή μας, διότι δίνουμε τη δυνατότητα και σε όποιον είναι απέναντί μας να το καταλάβει, και ίσως να νιώσει και εκείνος καλά με το γεγονός.
Τα παιδιά μιμούνται, εκφράστε κι εσείς αυτά που νιώθετε.
Όταν τα παιδιά βλέπουν τους μεγάλους πολλές φορές αντιγράφουν συμπεριφορές και στάσεις ζωής. Γίνετε εσείς το παράδειγμα λοιπόν! Εκφράστε τα συναισθήματά σας τόσο στους γύρω σας όσο και στα ίδια τα παιδιά σας!
Τα συναισθήματα δεν είναι αυτονόητα. Δε σημαίνει επειδή εγώ χαίρομαι ότι χαίρεσαι κι εσύ. Δε σημαίνει επειδή δε βλέπω τη λύπη σου ότι δεν είσαι λυπημένος. Δείξ'το μου όμως. Δε μπορώ να το μαντέψω. Όχι γιατί δε σ'αγαπώ, αλλά γιατί καμιά φορά μπορεί να μου ξεφύγει, να μην το αντιληφθώ, να με συναρπάζει κάτι τόσο πολύ που να μην το καταλάβω, να ΄μαι τόσο στεναχωρημένος που να το αγνοήσω. Για όλους αυτούς τους λόγους...
ΜΙΛΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΣΟΥ! ΕΤΣΙ ΘΑ ΜΟΥ ΔΩΣΕΙΣ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΝΑ ΜΙΛΗΣΩ ΚΙ ΕΓΩ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ!Φάνια Βιλλιώτη, Ψυχολόγος
http://taksidipsyxis.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου