‘’O γείτονάς μου’’

Είναι  σημαντικό  στη  ζωή  μας  να  γνωρίζουμε  ειλικρινείς  ανθρώπους  που  μας  δίνουν  χαρά  και  αγάπη.Τέτοιος  είναι  και  ο  γείτονάς  μου,  ο  κύριος  Σωκράτης.

  Ένας  ψηλός,  λεπτός  άνθρωπος  με  άσπρα  μαλλιά  και  άσπρο  μούσι.  Ένας  άνθρωπος  70  χρονών,  χήρος   εδώ  και  πολλά  χρόνια,  μεγάλωσε  μόνος  του  3  παιδιά.

  Ευαίσθητος,  καλοσυνάτος,  πρόθυμος  να  βοηθήσει  όποιον  τον  έχει  ανάγκη.  Ευγενικός,  ήρεμος,  αλλά  και  δυναμικός,  αγωνιστής  στις  δυσκολίες  της  ζωής.

Πρότυπο  καλού  οικογενειάρχη,  ανάθρεψε  με  φροντίδα  και  αγάπη  τα  τρία  παιδιά  του. 

   Όμως  και  μια  άλλη  μεγάλη  του  αγάπη  τον  έχει  στηρίξει  στη  ζωή  του.  Αυτή  για  το  βιβλίο.  Διαβάζει  πολύ,  λογοτεχνικά,  δοκίμια,  αλλά  και  Όμηρο  από  το  πρωτότυπο.  Κλείνεται  για  ώρες  στην  κάμαρά  του,  σε  ένα  μικρό  σπιτάκι  με  δύο  μπροστινές  καμάρες,  που  έφτιαξε  με  κόπο  και  δυσκολίες.

  Τεχνικός  στο  επάγγελμα  κατάφερνε  να  φτιάχνει  τα  πάντα,  ακόμα  και  τώρα  που  η  όρασή  του  δεν  τον   βοηθά,  λόγω  ηλικίας.  Απομονωμένος  στην  αποθήκη  του  σπιτιού  του,  σκέτη  κατακόμβη  και  με  τη  βοήθεια    τεχνητού  φωτισμού  παλεύει  αργά-  αργά  να  τελειώσει  ό,τι  έχει  αφήσει.

  Γλυκατζής,  του  αρέσουν  οι  μικρές  λιχουδιές  και  πολλές  φορές  του  παίρνω  ένα  γλυκάκι  και  περνώ  ατέλειωτες  ώρες  μαζί  του,  να  μου  διηγείται  τις  εμπειρίες  του.

  Αυτό  που  με  έχει  ιδιαίτερα  εντυπωσιάσει  στον  κύριο  Σωκράτη,  είναι  η  δύναμη  της  ψυχής  του  στις  δυσκολίες.

-Τα  πολλά  λόγια  δεν  ωφελούν,  μου  έλεγε.  Προσπαθούσα  πάντα  να  κάνω  πράξεις.  Όφειλα  στα  ίδια  μου  τα  παιδιά,  να  τους  δώσω  αξίες,  αλλά  και  αγάπη  για  τη  γνώση.  Δεν  ξεχώρισα  ποτέ  τους  γιους  μου  από  την  κόρη  μου.  

Πίστευα  πάντα,  πως  όπως  το   φύλλο του  δέντρου  είναι  εποχή  που  πρασινίζει   έντονα   και  εποχή  που  κιτρινίζει,  έτσι  και  το  ανθρώπινο  φύλο  έχει  περιόδους  ηρεμίας,  γαλήνης  αλλά  και  περιόδους  ψυχικής  κούρασης.

Ήταν  φορές  που  δεν  μπορούσα  να  πληρώσω  το  νοίκι  του  μαγαζιού,  το  φως,  το  νερό.  Μα  πάλεψα  πολύ  και  πήρα  τη  νίκη  στη  ζωή’’.

  Ποιος  να  μου  το  έλεγε  ότι  υπάρχουν  ακόμα  άνθρωποι  που  οι  αποτυχίες  της  ζωής,  τους  κάνουν  να  βγάζουν  τον  πιο  δυνατό  χαρακτήρα  τους  και  να  αισιοδοξούν.

  Να  είναι  καλά  ο  κ.  Σωκράτης  που  έχει  τη  θέληση  να  αγωνίζεται. 

ΑΓΓΕΛΙΚΗ  Κ.